Rozmiar: 1713 bajtów

eszcze pół wieku temu nowogrodzki rynek otaczały ze wszystkich stron mało dekoracyjne, niskie domy mieszczańskie, a środek rynku wypełniała wcale niemała sakralna budowla ewangelicka zdająca się świadczyć, że przeznaczona była dla miejscowości mniej sennej, bardziej ożywionej.
     Od rynku wychodziły trzy piaszczyste trakty: na południe, wschód i północ, i którym by nie pójść, zanim się spostrzeżono, było się wśród pól i lasów.
     Na wschód od Bobru, na wysokiej skarpie, wznoszącej się na południowym skraju rynku, stał od niepamiętnych czasów kościółek kamienny pod wezwaniem św. Bartłomieja, a o którym już wiadomo było, zanim o Zielonej Górze czy Żarach cokolwiek wiedziano. Ten niemy świadek niegdyś świetnej i ważnej przeszłości przetrwał wszystkie zawieruchy historii, pełniąc nieprzerwanie od 800 lat swoją misję domu Bożego.
     Źródła pisane i lokalna tradycja wiążą powstanie Novum casrum ad Bobris z postacią księcia śląskiego Henryka I Brodatego. Istnieje spór co do samej daty założenia "nowego grodu". Historycy niemieccy dowodzą, że Nowogród Bobrzański powstał jako gród graniczny już w połowie lat 80. XII wieku i że jego twórcą był Henryk I. Faktem bezspornym jest, że Henryk został księciem śląskim dopiero w roku 1201. Wynika z tego, że założycielem grodu był ktoś inny albo też powstał on w pierwszym roku panowania Henryka. W polskiej literaturze przedmiotu wyraża się pogląd, że wymieniony po raz pierwszy w dokumencie pergaminowym w roku 1202 gród Novum castrum leżał w pobliżu znacznie starszego. Nie był więc obecny Nowogród pierwszą osadą w tym miejscu, co zdaje się także potwierdzać przymiotnik "novum" w nazwie miejscowości.


.>