ajwiększy w dziejach Nowogrodu pożar strawił doszczętnie miasto 24 sierpnia 1723 roku. Odbudowa trwała do połowy lat 40. Wówczas to rozebrano resztki obwarowań miejskich i rozpoczęto budowę nowego kościoła ewangelickiego na rynku. W połowie wieku XVIII miasto liczyło niespełna 800 mieszkańców i 130 murowanych domów. W mieście działały cechy rzeźników, piekarzy, krawców, kowali, sukienników, płócienników, browarników; własnością komuny miejskiej były dwie gorzelnie, kilka młynów na Bobrze. Łączność ze światem zapewniała działająca od roku 1768 poczta dyliżansowa, zapewniająca połączenie raz dziennie z Żaganiem, Kożuchowem i Zieloną Górą, a od 1775 roku także z Głogowem.
     Wielkie nadzieje wiązano z odkryciem w roku 1827 u stóp wzgórza zamkowego gorących źródeł żelazno-siarczanych. Ówczesny właściciel Nowogrodu Jan Bogumił von Strum zakłada kąpielisko dla cierpiących na schorzenia nerwicowe i reumatyczne. Jeszcze w tym samym roku zostało uruchomionych kilkanaście wanien i trzy inhalatornie. Tylko przez trzy lata przewinęło się przez zdrojowisko 1700 pacjentów.
     Eksploatacja źródeł leczniczych przyniosła miastu znaczne korzyści. Systematycznie wzrasta liczba odwiedzających kąpielisko. W roku 1845 Nowogród liczy blisko 3000 mieszkańców, nastawionych głównie na obsługę kuracjuszy i trudniących się rolnictwem i ogrodnictwem. W mieście czynne są cztery hotele zdrojowe, trzy winiarnie, sześć restauracji; pracują dwa browary, liczne zakłady usługowe typu krawieckiego, szewskiego, bieliźniarskiego; leki przygotowują apteki. W mieście praktyki medyczne prowadzi siedmiu lekarzy.